ΕΚΘΕΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

www.newsbomb.gr/bloggers/menelaos-tasiopoylos/story/
140932/to-plano-tis-rixis

Η ομηρία των Ελλήνων στα εξουθενωτικά μέτρα μνημονίων δεν είναι πλέον παραλογισμός αλλά εθνική τραγωδία. Ένα εγχώριο πλάνο Β’ για την ανάταξη της κοινωνίας μας και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της θα έπρεπε να είχε τεθεί υπό την επεξεργασία των πολιτικών παρατάξεων και κατόπιν σε μορφή στρατηγικής  στους πολίτες για διαβούλευση.

Η εικόνα του πολιτικού μας συστήματος δεν έχει παρουσιάσει δείγματα γραφής μιας τέτοιας πασυφανής αναμενόμενης εξέλιξης και η αντίδραση των πολιτευόμενων επροσώπων της λαϊκής βούλησης ενάντια στον παρακμιακό διπολισμό του ΠΑΣΟΚ- ΝΔ δυστυχώς κατακερματίστηκε σε ομάδες έκφρασης απόψεων και αντιλήψεων που δεν συνάδουν με σύγχρονο ευνομούμενο κράτος που σέβεται τους πολίτες του, τις αξίες και τις αρχές της δημοκρατίας.

Είμαι της γνώμης ότι μια εναλλακτική πρόταση είναι μια ανάγκη που το επιτάσει όχι μόνο η κοινή λογικἠ αλλά στην παρούσα κατάσταση το ένστικτο επιβίωσης ενός έθνους.  Μου είναι παντελώς ακατανόητο ότι οι αντιπρόσωποι των κοινοβουλευτικών παρατάξεων αναλώνονται σε καταγγελτικό σχολιασμό, ανάδειξη σκανδάλων, και εκφώνηση ύβρεων και ακροτήτων, την ώρα που οι εκλέκτορές τους βρίσκονται σε απόγνωση.

http://panosz.wordpress.com/tag/
τσίπρας/

Οι πάντες εμπειρογνώμονες και μη σχολιάζουν για την αναποτελεσματικότητα του ασφυκτικού οικονομικού σχεδιασμού επιβεβλημένου απ´τους αντιπροσώπους των δανειστών μας. Είναι αναμενόμενο η τρόικα να εξυπηρετεί και να εξασφαλίζει συμφωνίες προς όφελος των πελατών της. Η τρόικα δεν είναι όργανο των Ελλήνων πολιτών αλλά η βουλή, που θα έπρεπε να ενεργεί για το δικό μας όφελος και να κρίνεται και να ετυμηγορεί στους εργοδότες της, που δεν είναι άλλοι απ´τους νέους, τους γονείς, τους οικογενειάρχες, τους αγρότες, τους επιχειρηματίες, τους καλλιτέχνες, προοδευτικούς, συντηρητικούς, όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπεια και τα όνειρά μας.

 Ει οπομο   with  ime scale.

ow we walgree the time comes to relocate.

Πολύ δακρύζουν βλέποντας στιγμιότυπα της καταστροφής του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, της διχοτόμησης της Κύπρου, στα οποία γεγονότα οδηγηθήκαμε λόγω λανθασμένων τακτικών και εφόσον η αρνητική εξέλιξη τους ήταν προβλέψιμη. Ίσως η παραπάνω αλληγορία να θεωρείται ατυχής από ορισμένους, αλλά διδασκόμενοι απ´την ευρωπαϊκή σύγχρονη ιστορία, διαβλέπουμε ότι ιδεολογίες ακροτήτων που γεννιούνται σε περιόδους κρίσεων και κοινωνικών αναμοχλεύσεων οδηγούν σε ανθρωπιστικές νοσηρότητες και ανισότητες.

Τα πρώτα βήματα αυτής της ανησυχητικής εξέλιξης έχουν ήδη συντελεστεί με το να βρεθούν αυτές οι αντιλήψεις στην καρδιά της δημοκρατίας μας, το Ελληνικό κοινοβούλιο, άλλοτε εξαιτίας της εξαπάτησης των εκλεκτόρων με ψευδή διαγγέλματα και άλλοτε με πρακτικς ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ές αποπροσανατολισμού από δύσκολους σχεδιασμούς μακροπρόθεσμων στόχων σε πελατειακού τύπου υποσχεσε﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ποτελέσματα σε βραχυπρσεων ﷽﷽﷽﷽﷽έσεων που οφελούν πάντα μια μειοψηφία ψηφοφόρων. 

Σε πολλές περιπτώσεις οι πεποιθήσεις και η μορφολόγηση του πολιτικού χάρτη εντὀς βουλής απέχει μακρά απ´το σοφό ρητό «Παν μέτρον άριστον». Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι βουλευτές της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών δεν προτάσσουν το όραμά τους για την πορεία της Ελλάδα στον 21^ο αιώνα.  

Βεβαίως πολιτικές ομάδες ὀπως η Χρυσή Αυγή φροντίζουν να προβάλλουν έντονα το δικό τους όραμα, μιας ξενοφοβικής χώρας με φασιστικές δομές απομονωμένη απ´την διεθνή κοινότητα, εναγγαλίζοντας ένδοξες στιγμές του αρχαίου παρελθόντος. Βεβαίως και αριστερίζουσες πεποιθήσεις που παροτρύνουν στην αναρχία, την μη αποδοχή των θεσμών, την λαϊκή εξέγερση εναντίον των λειτουργειών του κράτους κινούνται σε παρόμοια πλαίσια παραλογισμού.

Οι ανησυχητικές επαναλαμβανόμενες επιδείξεις στη βουλή, λεκτικών ακροβατισμών παρηκμασμένων μανιφέστων μιας πολιτικής κουλτούρας παλαιών δεκατίων δεν είναι το αντίδοτο γι αυτήν την αχαρτογράφητη πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης. Είναι απαράδεκτο για μια σύγχρονη δημοκρατία, τα κοινοβουλευτικά της μέλη να χρησιμοποιούν τεχνικές και όρους Ψυχρού πολέμου σε μια επίθεση τακτικισμού με ψηφιακά και τεχνολογικά ανεπτυγμένα ὀπλα. Δυστυχώς τα φαινόμενα παράνομου πλουτισμού, αφαίμαξης εθνικού πλούτου, συσώρευσης χρέους και ελλιπούς σχεδιασμού για την εξασφάλιση εφοδίων των μελλοντικών γενναιών, ενισχύθηκαν με ταχείς ρυθμούς μετά την μεταπολίτευση. Το κυβερνητικό έργο των τελευταίων δεκαετιών δεν είναι εφάμιλλο με το αντίστοιχο ἀλλων ευρωπαϊκών που έχει να επιδείξει τεράστια επένδυση στην αναδιάρθρωση των υλικών και θεσμικών κρατικών υποδομών που παραδειγματικά οι χώρες αυτές επέδειξαν τις αντοχές τους στους κραδασμούς αυτής της χρηματοοικονομικής κρίσης.

Δεν είμαι σε θέση να πω με σιγουριά ποια είναι η λύση στα χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων που πάσχισε πάντα να απαγκιστρωθεί  στο άρμα των ευημερουσών ευρωπαϊκών κοινωνιών χωρίς οι βηματισμοί της να είναι σε αντιστοιχία με την αναζητούμενη πρόοδο και εξυγχρονισμό, αναγκαία κεκτημένα για την επίτευξη ενός τέτοιου φιλόδοξου στόχου.

Είμαι πεπεισμένος όμως ότι οι πολίτες πρέπει να απαιτήσουν και να αποκτήσουν έναν άλλο όργανο επιτήρησης και ελέγχου της άσκησης εξουσίας. Δεν πρέπει ποτέ ξανά να επιτρέψουμε την διαπόμπευση του κοινωνικού συνόλου και την έκθεσή του σε απάνθρωπες πολιτικές εξαθλίωσης. Η πολιτκή ελίτ αποδείχτηκε ανίκανη για την αντιμετώπιση του Ελληνικού προβλμα﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽λληνικοήματος. Ο λαός πρέπει να είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να μπορεί να επηρεάσει τα πολιτικά τεκτενόμενα προς όφελός του και να έχει στην διάθεσή του δικλείδα ασφαλείας για την αποτροπή φαινομένων οικογενειακών ολιγαρχειών στα πολιτικά δρώμενα, άνομων συμπεριφορών και την καταψήφιση επίβουλης νομοθεσίας για το κοινό συμφέρον.

Το πολιτικό σύστημα πρέπει να αναγεννηθεί απ᾽αυτήν την παγκόσμια κρίση, πρέπει να αποκτήσει ικανά αισθητήρια για την προστασία του συνόλου στην δοκιμασία μιας άλλης μελλοντικής πρόκλησης. Μια άμεση δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο, με ρόλο ελεγκτικό των εξουσιών του  κοινοβουλίου και της δημοκρατίας μας δεν είναι ουτοπία αλλά μια αναγκαιότητα για να μπορεί η φωνή των κοινωνικών ομάδων να ακουστεί και να εκτιμηθεί την ώρα που παίρνονται αποφάσεις σε πολιτειακό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι αντιδραστικές απεργιακές κινητοποιήσεις σε σύγχρονες πολιτειακές δομές ανήκουν στο παρελθόν, ο λαός μπορεί να εισακουστεί κινούμενος παραδειγματικά πάντα μέσα σε πλαίσια ευνομίας και ισονομίας.

Οι πλατείες και οι κοινόχρηστοι χώροι μπορούν να γίνουν χώροι συνάθροισης, συνομιλίας και ανταλλαγής απόψεων και ιδεών. Οι πόλεις μας μπορούν πάλι να ανθίσουν, να γίνουν ζωντανές και δημοκρατικές χρησιμοποιώντας τις υπάρχουσες υποδομές για να μετατραπούν σε δεξαμενές οραματισμού, εξέλιξης και προόδου, ξεπερνώντας τις παρακμιακές πρακτικές του Ελλαδικού κοινοβουλευτισμού. 

Όπως αποδείχτηκε τα τελευταία χρόνια της ύφεσης, οι πρόσφατες κυβερνήσεις αποδείχτηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και την εξασφάλιση ενός ικανοποιητικού επιπέδου διαβίωσης για την πλειονότητα των Ελλήνων. Πριν η εξαθλίωση λαβώσει το πνεύμα των νεωτεριστικών δυνάμεων, ευελπιστώ η αναβίωση μιας αξίας ὀπως αυτής της εκκλησίας του δήμου να παγιωθεί. Ἰσως να μην επιλύσει παρόμοια χρηματοοικομικά προβλήματα ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιήσης, αλλά να μπορέσει να ελέγξει σε εθνικό επίπεδο την ικανότητα των βουλευτών που βρίσκονται σε θέσεις αντιμετώπισης κρίσιμων καταστάσεων και να εξασφαλίσει ότι αυτοί εργάζονται επάξια για τα εθνικά μας συμφέροντα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Η υποτάγη μας σε ακραίες αντιλήψεις ως αντίδραση στην ανικανότητα του πολιτειακού μας συστήματος αναμφίβολα δεν φέρνει την πρόοδο αλλά οπισθοδρόμηση και σκοταδισμό. Οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι πλουραλιστικές, ευνοούν και ενσωματώνουν την διαφορετικότητα με πρακτικές ισότητας και σεβασμού. Αυτή είναι μια αξία που οι ίδιοι οι πολίτες θα μπορούσαν να την κάνουν σημαία τους και να την προβάλλουν σε λαϊκέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ικείναι μια αξία που οι υλευτωικές εκδηλώσεις σε αντιδιαστολή με φασιστικές δράσεις κοινοβουλευτικών ομάδων.  

http://aganaktismenoizografou.wordpress.com

Η αναγέννηση και το όραμα για ένα καλύτερο αύριο για το σύνολο των πολιτών της Ελλάδας πρέπει να επέλθει μέσα από δικές μας ενέργειες απαλλαγμένες από κομματικές σκοπιμότητες και διαστρεβλώσεις των ατυχών συγκυριών που ζούμε.

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΚΑΙ Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τα ιστορικά κτίρια της Αθήνας είναι συνυφασμένα με την φιλοδοξία και το όραμα των Ελλήνων πατέρων της νεότερης Ελληνικής ιστορίας να δημιουργήσουν και να αναβιώσουν μια Αθήνα αξιοπρεπή και εφάμιλλη των δυτικών Ευρωπαϊκών κρατών. Η Αθήνα του Τσίλερ, του Νικολούδη, του Λαζαρίδη του Κριεζή και πολλών άλλων αξιόλογων αρχιτεκτόνων της εποχής παρέδωσε ένα σημαντικό εμβληματικό έργο αφύπνισης των ιδανικών μιας περιόδου του Ελληνικού έθνους που είχε ως στόχο να φέρει τους Έλληνες κοντά στην Ευρωπαϊκή οικογένεια μετά την απόσχισή του απτ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιση μας απμετλα έταστήμρεπ΄την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Οι απροκάλυπτες καταστροφές των αρχιτεκτονικών μνημείων είναι απόλυτη βεβήλωση της ιστορίας μας, και η παρακμή των Ελλήνων του μνημονίου διόλου δεν δικαιολογεί πράξεις βιασμού της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η Ελλάδα είναι μία απ’τις μοναδικές χώρες της νότιας Ευρώπης όπου το πέρασμα πολιτισμών, θρησκευτικών αξιών, πολιτικών πεποιθήσεων, αναρχικών ιδεολογιών και άλλων πρόσκαιρων φαινομένων δεν κατάφεραν να συνυπάρξουν, να αναδείξουν και να συνεισφέρουν στην αρχιτεκτονική εξέλιξη του τόπου, αλλά κατέστησαν όλα αυτά υπεύθυνα στην απόσβεση και λεηλάτηση του αρχιτεκτονικού έργου των προγενέστερων πολιτισμών. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα σεβασμού και εκτίμησης των διαδεχόμενων πολιτισμών στο προύπαρχων αρχιτεκτονικό έργο ενός τόπου είναι το νησί Ορτυγία στις Συρακούσες της Σικελίας. Ο καθεδρικός της πλατείας είναι ένα αμάλγαμα του αρχικού δωρικού ναού της Αθηνάς, εκκλησία των μεταγενέστερων ρωμαΐκών και βυζαντινών χρόνων και η πιο πρόσφατη προσθήκη μπαρόκ των Αραγονέζικων- Καταλανικών δυναστειών της Ιβηρικής.

   

Οι βέβηλοι τρομοκράτες της Κυριακής έκαναν αισθητή και πάλι την παρουσία τους σαν σύγχρονοι «Εφιάλτες» θέλοντας να υφαρπάξουν και να απογυμνώσουν την Αθήνα που οι ένδοξοι αρχαίοι Έλληνες την δόξασαν με κάθε λαμπρότητα και περιττή ευγνωμοσύνη για να την εξυψώσουν σε μνημείο της ανθρώπινης καλλιέργειας, διανόησης και πνεύματος. 

LA FERIA DE ABRIL - SEVILLA

Seville is the capital of Andalusia undoubtedly, even though my judgement was formed by a quick strolling to the city’s attractions, accompanied by my local friends. I had the unique privilege to visit Seville, as an invited guest, in its most flamboyant season, to attend 'La Feria de abril 2011'. Although at first glance, the event looks public & accessible to everyone, in reality it is profoundly exclusive to ‘Sevillanos’, as they solely sponsor it. 

The visitors can get into the grounds of the event for a window shopping experience but they cannot gain access into the individual tents, unless their friends & relatives have sponsored them and they are willing to spare their precious tickets. In fairness there are scattered public tends but the guests there, certainly do not enjoy the flavours and the ambient of a private one. La Feria seems that expelled from a fairy tale where wealth and status are exhibited to their full glory.

The monumental annual gate which is visible from Calatrava's bridge on river Guadalquivir, celebrates the greatness of this colourful funfair with all the visitors posing in front of it to take a photograph for their album collection. Getting through the gate, the visitor comes across with a city of tents (casetas) well organised in parcels allowing wide avenues for the numerous horse carriages to parade the festivities.

Many of the tents 1048 in number accommodate bars, dance floors and live music. The majority of the ‘casetas’, are set up and arranged by those individuals who have generously sponsored them out of family custom or as an evocative gesture of their social status. Portraits of the sponsors are displayed in a prominent place, carefully overlooked by all visitors who buying drinks & ‘tapas’. The tents are colourful and very often are decorated to a style driven by sponsors' personal taste which gives character and identity. As the competition is strong, creativity and imagination have to triumph to make the ‘casetas’ distinctive enough, to the thousand standing proud next to each other.

The wealthiest of ‘Sevillanos’ arrive to their privately owned ‘casetas’ in 6 horse carriages but only after they have been seen and talked about by the crowds and the bourgeoisie. However, it is still a spectacular view for the attendees to watch.

The event preserves an affirmed formal dressing code which evokes its significance amongst other city’s public affairs. The majority of men wear blue blazer jacket with khaki pair of pants, a style of status that draws its existence out of national trends and historical traditions. Of course, there are different dressing requirements for those arriving by riding a horse. Their dressing style for both women & men looks more reserved and authoritarian. On the contrary with the English Edwardian style where the horse riders’ blazer had a single vent at the back enabling the jacket to drape over the horse, the Spaniard horse riders’ blazer is short enough to overcome this problem.

The female population that touches feet on the ground is the major attraction of the festival. Colourful layers of cloth pleated to legs and arms sweep hedonistically the air which is charged with alcohol and cooking aromas from early afternoon. The dresses may give a folklore impression to outsiders but it's actually the hot topic of fashion discussions amongst every born & bread ‘Sevillana’. You soon find out that the dresses have different fit and finishes for every year. 

A proud ‘Sevillana’ that takes ‘La Feria’ seriously, will have at least a purposed made dress for each year, so she can change her look every day for each of the seven days that the fun lasts. The most fortunate ones will turn up with three or more new dresses of the latest fashion demands that will raise many eyebrows out of envy.

My favourite activity and the highlight of the fairground apart from drinking and eating, was without doubt the ‘sevillana’, a flamenco style dance that is danced by people of all ages in couples. The choreography, even though stable, demonstrates passion and vividness expressed with rich hand movements and constant sharp turns between the dancing partners.

The essence of Seville’s life style, customs and habits is well wrapped in this festive jewel away from the Catedral, the Giralda, Torre Del Oro and the historic past of the city. 

ARCHITECTS £98M FROM SCHOOLS -SUNDAY TIMES PARODY?

The Sunday Times’ article profoundly has gone through a filter of simplistic superficial approach, which leans towards conservative plans that do not carry any vision for the UK public education. Michael Gove constantly demonises the labour’s ambitious BSF strategic programme which would have brought otherwise a renaissance to the pedagogic educational structure in UK, if it was implemented to its conception.

Why does he continuously marginalises and targets, with the assisting hand of Times recently, the most sensitive chain of this programme that architects are? Has he not advised his sources about how badly architects have been hit by high unemployment rates, low salaries and exploited employment terms? Does his attitude segregate the community and unlawfully create scapegoats for the broadest skilled and creative professionals?

If you have to target on something Mr Gove, that will be improving your policies for delivering a 21st century educational programme for UK and undoubtedly having architects on your side not against you.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ´11

Πρέπει επιτέλους εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας να απαντήσουμε στο δίλλημα αν θα εξακολουθήσουμε να πορευόμαστε στον πατροπαράδοτο συντεχνιακού τύπου life style αποχαύνωσης ως φτωχοί συγγενείς του Ευρωπαικού νότου, ή θα συμπορευτούμε με τους Ευρωπαίους εταίρους μας στο μέλλον δημιουργικά και ισάξια των περιστάσεων.

Οι δημιουργικές δυνάμεις υπάρχουν σε αυτή την χώρα. Νιώθω υπερήφανος να παραδεχτώ ότι έχουμε υψηλό απόθεμα δημιουργικής σκέψης, δυστυχώς όχι διάθεσης.Μήπως ήρθε η στιγμή που οι δημιουργικοί, πρωτοπόροι και ευσυνείδητοι πολίτες πρέπει να εξεγερθούν και να απαιτήσουν το δικαιώμα τους να βιώσουν σε ένα περιβάλλον που θα αντικατοπτρίζει τις ανάγκες, τα οράματα και τα ιδανικά τους; Μήπως οι παρωχημένες δυναμικές της ελληνικής κοινωνίας που καθορίζουν τα πεπραγμένα της πολιτείας μας δημιουργώντας μαζικές τάσεις - συμπεριφορές που μόνο μεμονωμένα συμφέροντα εκφράζουν θα πρέπει να περιθωριοποιηθούν;

Ποια είναι η ουσία και ο στόχος στα κινήματα του δεν πληρώνω; Προσωπικά τα βρίσκω ως ένα μέτρο αντίδρασης ενάντια σε έναν φανταστικό εχθρό που δίνει φωνή σε όσους δεν μπορούν να εκφραστούν δημοκρατικά. Το κοινότυπο παίγνιο που χρησιμοποιεί ο νεο-Έλληνας ‘ωχαδερφίτης’ – «γιατί να την πληρώσει ο φτωχός λαός και όχι οι κεφαλαιούχοι που συστηματικά φοροδιαφεύγουν;» Με αυτό το επιχείρημα λοιπόν όλοι μας έχουμε αποποιηθεί των ευθυνών μας, κατονομάζουμε αυθαίρετα τους εαυτούς μας μη προνομιούχους και άρα δηλώνουμε αμετόχοι πολίτες στις κρατικές λειτουργίες, αφού πρώτα έχουμε απωλέσει όλα τα ευ απ΄τις έννοιες ευσυνειδησία και ευθιξία. Κατόπιν πάλι οι ίδιοι επαιτούμε απ’το κράτος επιδόματα και κοινωνικές παροχές που ως δια θαύματος θα μοιράσει απλόχερα ως Μεσσίας που ευλόγησε τα λίγα ψάρια και τους επτά άρτους και χόρτασαν χιλιάδες οι φτωχοί του λαού.

Και ερωτώ,ποιος θα πληρώσει για την λειτουργία των μέσων μαζικής μεταφοράς αν δεν πληρώσει το επιβατικό κοινό; Μην δαχτυλοδείχνουμε τους κεφαλαιούχους πάλι, αλλά ούτε και τον Πάγκάλο που τα τρώει πάντα μαζί μας, ούτε τον Σαμαρά με το ευρηματικό μείγμα πολιτικής του, αλλά ούτε και τον Τσίπρα με την λαϊκή εξέγερσή του. Αυτοί οι πεφωτισμένοι εθνάρχες της Ελληνικής φυλής λοιπόν δεν θα τιμήσουν με τον οβολό τους τις κοινωνικές υπηρεσίες γιατί απλούστατα δεν τις χρειάζονται. Κάποιος όμως πρέπει να το κάνει, διαφορετικά θα πάψουν να υφίστανται, αφού θαύματα στον 21^ο αιώνα δεν συντελούνται πια.

Και πάλι ως επαίτες θα επαιτίσουμε άμεσα απ΄την Ευρώπη και έμεσα απ΄τους ευσυνείδητους και εύθικτους Ευρωπαίους φορολογούμενους να μας δανείσουν. Φοβάμαι πάλι ότι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Τα δανεικά θα τροφοδοτήσουν ακόμη μια φορά το δημόσιο πρόσωπο της πολιτείας μας που είναι τόσο γενναιόδωρο έτσι ώστε να επιδοτεί και να επικροτεί την μη ανταγωνιστική εργασία αρκετών συνδικαλιστών που απέχουν απ΄τα καθήκοντά τους διότι οι δανειστές μας δεν πρόσφεραν τόσα, όσα θα τους εξασφάλιζαν τα ανίερα επιδόματά τους.

Φωστήρες νεο-Έλληνες γιατί ποτέ δεν χρησιμοποιήσατε το τέλειο άλλoθι της μη υποταγής σας σε εισπρακτικούς μηχανισμούς της χώρας, χρησιμοποιώντας ως υπαίτιους τους συνδικαλιστές των Δημοσίων Επιχειρήσεων Κοινής Οφέλειας; Είναι αυτοί που επίσης λυμαίνονται τα δημόσια ταμεία χωρίς να ανταποδίδουν έργο προς την ανάδειξη των κοινωνικών παροχών. Αναρωτιέμαι πως το κοινωνικό σύνολο κάνει αποδεκτές εξαγγελίες απεργιών και συμπεριφορών με απειλές και αντιποίνων των αντιπροσώπων τους, όταν σφετερίζονται σκανδαλιστικά και εγκληματικά τις εισφορές του Έλληνα ιδιώτη πολίτη αποκόπτοντάς τον, απ’τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Είναι τουλάχιστον ανήθικο. Πως επιτρέψαμε να συνδικαλίζονται σε δημοσίου χαρακτήρα επιχειρήσεις, όταν το πρώτο μέλημα των εργαζομένων θα έπρεπε να ήταν η παραγωγική και ανταγωνιστική εργασία τους για το κοινό συμφέρον και όχι η υφαρπαγή των συνεισφορών των φορολογουμένων μέσω προνομίων και απαλλαγών; Γιατί λοιπόν ο φτωχός λαός όπως οι περισσότεροι νεο-Έλληνες θέλουμε να αποκαλούμε τους εαυτούς μας δεν εξεγειρόμαστε εναντίον και αυτών των κολίγων, απαιτώντας την αντικατάστασή τους από νέους ενθουσιώδεις ανθρώπους με προσόντα, γνώσεις και παιδεία που είναι ικανοί να αλλάξουν την καθημερινότητά μας προς το καλύτερο;

Δημιουργικές και νεωτεριστικές δυνάμεις της χώρας μας, σας προτρέπω να καθοδηγήσετε την πολύτιμη ενέργειά σας σε ένα κοινό όραμα και να συμβάλλετε με την προσωπική σας προσπάθεια στην μετάβαση της Ελλάδας μας, από το τέλμα της ανικανότητας στην εξέλιξη και ανταγωνιστικότητα.

Μην επικροτείτε παρωχημένες, παραβατικές και άνομες συμπεριφορές. Ο φτωχός λαός, όπως θέλουμε να αποκαλούμαστε, είμαστε η πλειονότητα της πολιτείας μας και μπορούμε μαζικά να επηρεάσουμε τις εξελίξεις και το μέλλον μας.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ

Η πρώτη μου πραγματική συνδιαλλαγή με τους δημόσιους φορείς πραγματοποιήθηκε το σωτήριο έτος 2011. Αν ζούσε ο μακαρίτης ο Νταλί θα είχε σίγουρα απεικονίσει στους πίνακές του, αυτή την εμπειρία, ως την πιο πιστή ερμηνεία του προσφιλές προς αυτόν, ματαιόδοξου συμβολισμού περί σχετικότητας «χώρου» και «χρόνου».

Το δημόσιο πρόσωπο του κράτους μέσα από την προσωπική μου σύντομη επαφή, παρουσιάζεται ως η αντανάκλαση μίας ασθμαίνουσας πολιτείας, που υπερθεματίζει μόνο στα στερητικά σύνδρομα και αρρωστημένες νοοτροπίες της Ελληνικής κοινωνίας. Η αιτία δεν είναι η στελέχωση του δημοσίου στην πλειονότητά τους, από άξιους και υπομονετικούς υπαλλήλους που έχουν αναπτύξει άμυνες για την επιβίωσή τους έναντι των πολλές φορές εξαγριωμένων συνανθρώπων μας. Δεν θα υπερασπιστώ βέβαια το διοικητικό σχέλος της υπηρεσίας καθώς και το σαθρό πρόγραμμα της εκάστοτε κυβέρνησης που καταδίκασε αυτούς τους φορείς σε τέτοια κατάντια και είναι οι μόνοι που πρεπει να λογοδοτήσουν για την απαξίωση του δημοσίου. Όχι φίλτατε κ. Πάγκαλε δεν φάγαμε μαζί τα κονδύλια που θα έπρεπε να είχαν κατευθυνθεί στην εξυγίανση του κράτους των Ελλήνων, οι οποίοι σε ψήφισαν για να φέρεις εις πέραν τις δικαιοδοσίες που συνεπάγονται με την θέση σου. Η παραδοχή σου κ. Πάγκαλε ότι καταχράστηκες με αδιαφανείς τρόπους τον οβολό των πολιτών της Ελληνικής επικράτειας με τους εκλεκτούς αυλικούς σου σε καθιστούν κατηγορούμενο και όχι μέλος κυβέρνησης.

Είναι κοινή παραδοχή ότι το πρόσωπο των δημόσιων φορέων δεν είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, αν μη τι άλλο σύγχρονου κράτους. Είναι η γάγκραινα κάθε δημιουργικής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η στέρηση πολύτιμου προσωπικού χρόνου στις ατέλειωτες ουρές, χαμένες εργατοώρες και μια ατελέσφορη συλλογή τελών και φόρων για τους οποίους είναι αναμφίβολο αν το κράτος τους επικαρπώνεται για τη αποπληρωμή των δανείων του μνημονίου ή χάνονται στις αμοιβές υπαλλήλων για τους οποίους το κράτος θα έπρεπε από καιρό να είχε αντικαταστήσει στα πλαίσια εξορθολογισμού. Η μείωση της γραφειοκρατίας είναι μία εύκολη λύση του προβλήματος. Ο πρωθυπουργός μας κατάφερε να μειώσει τον χρόνο δημιουργίας εταιρίας από ένα μήνα σε μία μέρα, γιατί όχι αυτή η «επαναστατική μέθοδος» να μην εφαρμοστεί στο γενικότερο δημόσιο τομέα;

Αν μπορούσαμε να φανταστούμε τις ζωές μας σαν μια νοητή πραλληλογράμμη επιφάνεια, οι επιφάνειες των δημόσιων υπαλλήλων και αυτή των ιδιωτών θα έδραζαν επ´ άπειρον. Εδώ γεννιέται και το ερώτημα γιατί ο κάθε πολίτης που συνδιαλέγεται με το κράτος να είναι αναγκασμένος σε αυτήν την ασφυκτική έδραση;

Δεν την ζητήσαμε και δεν την επιλέξαμε αγαπητοί μας πολιτικοί. Οποιαδήποτε δυαδική σχέση, όπως και αυτή δημοσίου και ιδιώτη, είναι συνυφασμένη με την επιλογή και αυτή πότε δεν μας δόθηκε αλλά μας επιβλήθηκε καταπιεστικά. Η καταπίεση είναι η υπαίτια του εκνευρισμού, της ψυχικής διαταραχής και εριστικότητας. Δια ταύτα θέλω το κράτος να μου δώσει την επιλογή αποχώρησης απ´αυτήν την σχέση, θέλω να διαζευκτώ, όπως όλοι μας οι εκνευρισμένοι και εριστικοί πολίτες, επαγγελματίες, οικογενειάρχες, ακαδημαϊκοί, εργατικό δυναμικό. Δεν χρείζεται κανένας της ανάγκης να βρίσκεται στον ίδιο «χώρο» αλλά και «χρόνο» με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες του κράτους.

Αν το κράτος μας επιμένει σε αυτή την σχέση εξάρτησης τότε και εγώ θα απαιτήσω απ’ αυτή την σχέση να πάρει μία μοντέρνα, πρωτοποριακή εκδοχή, εφάμιλλη αυτών του 21^ου αιώνα και να περιοριστεί σε διαδικτυακή, τηλεφωνική ή οποιαδήποτε άλλη επαφή που να μην απαιτεί την φυσική μου παρουσία στον «χώρο» του δημοσίου.

Μήπως κ. Παπαντωνίου να κάνατε μια επίσκεψη διαφωτιστική σε αυτές τις εγκαταστάσεις και να προτείνετε ένα σχέδιο αποδόμησης πρώτα και αναδόμησης αμέσως μετά των κρατικών μηχανισμών; Αδυνατώ να κατανοήσω πως οποιαδήποτε πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν θα πέσει στο κενό αν δεν εκσυγχρονιστούν οι δομές της. Κ. Παπαντωνίου μου το κράτος υποφέρει με βαριά ίωση και δυστυχώς την έχει μεταφέρει σε βαθμό επιδημίας στο σύνολο των Ελλήνων. Η διογκωμένη παραβατικότητα των πολιτών, συνέπεια αυτής της ίωσης έχει κάνει μετάσταση από την δημόσια συνδιαλλαγή στην ιδιωτική, την προσωπική, την φιλική, την κοινωνική. Ο θαμώνας του καφέ στο οποίο θέλω να συναναστραφώ με τους οικείους μου, ανάβει το τσιγάρο του στο διπλανό τραπέζι, εκπνέει τον καπνό προς την κατεύθυνσή μου χωρίς να σέβεται τον νομό και το δικαιώμα μου στον καθαρό αέρα. Σκορπίζει τον καρκίνο πολύ φυσικά γύρω μου και εκπλήσσεται όταν τον παροτρύνω να σεβαστεί τον νόμο. Η παραβατικότητα είναι δεδομένη και η εφαρμογή των νόμων απρόσμενη αν κρίνω απ´τα χλευαστικά σχόλεια του συγκεκριμένου θαμώνα. Και όμως δεν θα με κλονίσουν οι οπισθοδρομικές συμπεριφορές, διότι πιστεύω ότι υπάρχουν σε αυτή την κοινωνία ακόμα εκείνες οι δυναμικές της δημιουργικής και ορθολογικής σκέψης που είναι ικανές να συντελέσουν στην αλλαγή που χρειαζόμαστε.

The Serenissima Republic

When my colleagues suggested to me a trip to Venice Architectural Biennale, I did not feel keen on the idea at the first thought, as niche images that stored in my mind over the years of couples in love ‘seating lousy’ in a gondola under the silhouette of a sleazy gondolier punting over the busy canals, or the Rialto bridge loaded with kitsch souvenir shops selling carnival masks.

My arrival to the city wiped out the stereotypes instantly. On the way to the hotel, I was walking alongside buildings of grandeur scale and human size scenic neighborhoods, whilst an awe overtook all my senses. Venice looked as a jewel of urban magnificence.

Anyone who supports the idea of Venice’s urban life does not exist without the tourist population, I should say that the visitor simply followed the same tricks of the established tourist trails. Fair to say that large stake of the city's economy is directly associated with holiday souvenirs and antique hunters.

The urban life of Venetians follows identical patterns to those of any other modern European city but using waterways instead. The water is city’s natural ally.

The city program works like a well-tuned clock facilitating all functions of every day life from deliveries, supplying shops and providing for businesses. The impressive transportation amenities are well scheduled and plenty to serve for free movement of both tourists & Venetians from city centre, to the surrounding islands and mainland. I felt many times an adrenaline rush when watching the ‘vaporetti’ approaching to the floating platforms abut tightly to the edge while myriads of people embark & disembark without a single one accidentally falling into the lagoon's waters. However, safety measures are in place but discreet enough leaving no unpleasant impact to the Venetian experience.


Trying to imagine the exact short trip taking place under British rules, a cage type enclosed boat would have been in operation, with passengers wearing safety inflated yellow jackets and a recorded message playing loud the instructions of the boat evacuation procedures, while you are trying to soak the magnificent views of the Doge's Palazzo.


While I was exploring the city, I crossed many times little bridges which overlooked buildings with water parking at ground ‘sea’ level, opening up into the canals. I found then myself envying all those living there, that at any moment of time they could drive their polished 'motoscafo' to their local bar for a social catch up with friends. In which other city in the world a journey leading to a simple event of meeting a friend could have been such an experience within an urban web?

Even an autumn rainstorm that floods the canal side walks is not capable to put off the proud Venetians from their activities as trendy wellies are part of their wardrobe. They appear to have accepted the ‘water’ both as a facilitator of their unique urbanity and as an untamed chaotic force which reclaims back the splendor given generously before to the city. Nothing seems to spoil this harmonious co-existence between humans, built and natural environment. It’s not accidental that the city is known historically as ‘the most serene republic of Venice’.