Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ

Η πρώτη μου πραγματική συνδιαλλαγή με τους δημόσιους φορείς πραγματοποιήθηκε το σωτήριο έτος 2011. Αν ζούσε ο μακαρίτης ο Νταλί θα είχε σίγουρα απεικονίσει στους πίνακές του, αυτή την εμπειρία, ως την πιο πιστή ερμηνεία του προσφιλές προς αυτόν, ματαιόδοξου συμβολισμού περί σχετικότητας «χώρου» και «χρόνου».

Το δημόσιο πρόσωπο του κράτους μέσα από την προσωπική μου σύντομη επαφή, παρουσιάζεται ως η αντανάκλαση μίας ασθμαίνουσας πολιτείας, που υπερθεματίζει μόνο στα στερητικά σύνδρομα και αρρωστημένες νοοτροπίες της Ελληνικής κοινωνίας. Η αιτία δεν είναι η στελέχωση του δημοσίου στην πλειονότητά τους, από άξιους και υπομονετικούς υπαλλήλους που έχουν αναπτύξει άμυνες για την επιβίωσή τους έναντι των πολλές φορές εξαγριωμένων συνανθρώπων μας. Δεν θα υπερασπιστώ βέβαια το διοικητικό σχέλος της υπηρεσίας καθώς και το σαθρό πρόγραμμα της εκάστοτε κυβέρνησης που καταδίκασε αυτούς τους φορείς σε τέτοια κατάντια και είναι οι μόνοι που πρεπει να λογοδοτήσουν για την απαξίωση του δημοσίου. Όχι φίλτατε κ. Πάγκαλε δεν φάγαμε μαζί τα κονδύλια που θα έπρεπε να είχαν κατευθυνθεί στην εξυγίανση του κράτους των Ελλήνων, οι οποίοι σε ψήφισαν για να φέρεις εις πέραν τις δικαιοδοσίες που συνεπάγονται με την θέση σου. Η παραδοχή σου κ. Πάγκαλε ότι καταχράστηκες με αδιαφανείς τρόπους τον οβολό των πολιτών της Ελληνικής επικράτειας με τους εκλεκτούς αυλικούς σου σε καθιστούν κατηγορούμενο και όχι μέλος κυβέρνησης.

Είναι κοινή παραδοχή ότι το πρόσωπο των δημόσιων φορέων δεν είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών, αν μη τι άλλο σύγχρονου κράτους. Είναι η γάγκραινα κάθε δημιουργικής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η στέρηση πολύτιμου προσωπικού χρόνου στις ατέλειωτες ουρές, χαμένες εργατοώρες και μια ατελέσφορη συλλογή τελών και φόρων για τους οποίους είναι αναμφίβολο αν το κράτος τους επικαρπώνεται για τη αποπληρωμή των δανείων του μνημονίου ή χάνονται στις αμοιβές υπαλλήλων για τους οποίους το κράτος θα έπρεπε από καιρό να είχε αντικαταστήσει στα πλαίσια εξορθολογισμού. Η μείωση της γραφειοκρατίας είναι μία εύκολη λύση του προβλήματος. Ο πρωθυπουργός μας κατάφερε να μειώσει τον χρόνο δημιουργίας εταιρίας από ένα μήνα σε μία μέρα, γιατί όχι αυτή η «επαναστατική μέθοδος» να μην εφαρμοστεί στο γενικότερο δημόσιο τομέα;

Αν μπορούσαμε να φανταστούμε τις ζωές μας σαν μια νοητή πραλληλογράμμη επιφάνεια, οι επιφάνειες των δημόσιων υπαλλήλων και αυτή των ιδιωτών θα έδραζαν επ´ άπειρον. Εδώ γεννιέται και το ερώτημα γιατί ο κάθε πολίτης που συνδιαλέγεται με το κράτος να είναι αναγκασμένος σε αυτήν την ασφυκτική έδραση;

Δεν την ζητήσαμε και δεν την επιλέξαμε αγαπητοί μας πολιτικοί. Οποιαδήποτε δυαδική σχέση, όπως και αυτή δημοσίου και ιδιώτη, είναι συνυφασμένη με την επιλογή και αυτή πότε δεν μας δόθηκε αλλά μας επιβλήθηκε καταπιεστικά. Η καταπίεση είναι η υπαίτια του εκνευρισμού, της ψυχικής διαταραχής και εριστικότητας. Δια ταύτα θέλω το κράτος να μου δώσει την επιλογή αποχώρησης απ´αυτήν την σχέση, θέλω να διαζευκτώ, όπως όλοι μας οι εκνευρισμένοι και εριστικοί πολίτες, επαγγελματίες, οικογενειάρχες, ακαδημαϊκοί, εργατικό δυναμικό. Δεν χρείζεται κανένας της ανάγκης να βρίσκεται στον ίδιο «χώρο» αλλά και «χρόνο» με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες του κράτους.

Αν το κράτος μας επιμένει σε αυτή την σχέση εξάρτησης τότε και εγώ θα απαιτήσω απ’ αυτή την σχέση να πάρει μία μοντέρνα, πρωτοποριακή εκδοχή, εφάμιλλη αυτών του 21^ου αιώνα και να περιοριστεί σε διαδικτυακή, τηλεφωνική ή οποιαδήποτε άλλη επαφή που να μην απαιτεί την φυσική μου παρουσία στον «χώρο» του δημοσίου.

Μήπως κ. Παπαντωνίου να κάνατε μια επίσκεψη διαφωτιστική σε αυτές τις εγκαταστάσεις και να προτείνετε ένα σχέδιο αποδόμησης πρώτα και αναδόμησης αμέσως μετά των κρατικών μηχανισμών; Αδυνατώ να κατανοήσω πως οποιαδήποτε πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν θα πέσει στο κενό αν δεν εκσυγχρονιστούν οι δομές της. Κ. Παπαντωνίου μου το κράτος υποφέρει με βαριά ίωση και δυστυχώς την έχει μεταφέρει σε βαθμό επιδημίας στο σύνολο των Ελλήνων. Η διογκωμένη παραβατικότητα των πολιτών, συνέπεια αυτής της ίωσης έχει κάνει μετάσταση από την δημόσια συνδιαλλαγή στην ιδιωτική, την προσωπική, την φιλική, την κοινωνική. Ο θαμώνας του καφέ στο οποίο θέλω να συναναστραφώ με τους οικείους μου, ανάβει το τσιγάρο του στο διπλανό τραπέζι, εκπνέει τον καπνό προς την κατεύθυνσή μου χωρίς να σέβεται τον νομό και το δικαιώμα μου στον καθαρό αέρα. Σκορπίζει τον καρκίνο πολύ φυσικά γύρω μου και εκπλήσσεται όταν τον παροτρύνω να σεβαστεί τον νόμο. Η παραβατικότητα είναι δεδομένη και η εφαρμογή των νόμων απρόσμενη αν κρίνω απ´τα χλευαστικά σχόλεια του συγκεκριμένου θαμώνα. Και όμως δεν θα με κλονίσουν οι οπισθοδρομικές συμπεριφορές, διότι πιστεύω ότι υπάρχουν σε αυτή την κοινωνία ακόμα εκείνες οι δυναμικές της δημιουργικής και ορθολογικής σκέψης που είναι ικανές να συντελέσουν στην αλλαγή που χρειαζόμαστε.