Στο πλοίο για την Νάξο γρήγορα διαπίστωσα ότι εγώ και η παρέα μου ήμασταν οι μόνοι εκπρόσωποι της γενιάς των τριαντάρηδων στο κατάστρωμα. Περιτριγυριζόμασταν από ελληνοπαίδες στα όρια πρόσφατης ενηλικίωσης. Γεμάτοι ζωηράδα, ξεφώνιζαν, χαριεντίζονταν, παιχνίδιζαν ανέμελα. Όλες οι αντιδράσεις τους επιδείκνυαν πολλά υποσχόμενες διακοπές με τα φιλαράκια τους. Τα χρόνια της αθωότητας στην αποκορύφωσή τους θα τολμούσα να ξεστομίσω με ψήγματα φθόνου.
Εγώ, αρχιτεκτονάκος στο επάγγελμα κάτοικος εξωτερικού με στοχασμό και μεθοδική σκέψη «δυτικίζουσας» νοοτροπίας και με τη φίλτατη παρέα της παιδικής φίλης μου ξεκινούσαμε και εμείς το καλοκαρινό μας ταξιδάκι κουβαλώντας στα μπαγκάζια τις αγωνίες και το στρές μας για τις φειδωλές μέρες που επέφερε η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι προφήτες των «media» διατείνονται ότι η διάρκειά τους θα είναι αριθμητικά περισσότερες από 365. Η φίλη μου, νεοδιορισθέντα δασκάλα στο δημόσιο σύστημα, κοινώς βόλεμα δια βίου αν και στις μέρες μας τείνει να προστεθεί το πρόθεμα τέως, ίσως οι μελλοντικές γενιές Έλλήνων αποφορτισμένες από την ασυδοσία-αναποτελεσματικότητα των δημόσιων φορέων, να βρεθούν στην προσφιλή θέση αναπόλησης μιας παλιάς αίγλης «δημοσιουπαλληλισμού» με τις παχυλές αποδοχές, επιδόματα, εφάπαξ και το ελαστικό ωράριο.
Οι δυο μας κουβαλώντας τα βαρύτατα φορτία της επαγγελματικής αβεβαιότητας, ξεκινάμε ένα ταξίδι αυστηρά προυπολογισμένο παρολίγον και σε «excelόχαρτα» με αναγκαστικές περικοπές σε απολαύσεις που ακυρώνουν όλα εκείνα τα θετικά στοιχεία του αυθορμιτισμού που προυποθέτει η καλοκαιρινή ξεκούραση.
Παρατηρώντας την φιγούρα της συνομήλικής μου μπορώ με κάθε σιγουριά πλέον να κατονομάσω μερικά κοινά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της ομάδας μας, αυτής των τριαντάρηδων. Διακρίνω ότι οι ανησυχίες μου όπως και τόσων άλλων της ηλικίας μου, κατάφεραν να βρούν απόλιξη στις ρυτίδες έκφρασεις γύρω απο τις γωνίες των χειλιών μας και μόνιμη θέση στους αγκυλωμένους από το άγχος ώμους μας. Η κινησιολογία μας μετατρέπεται σε μία πιστή αναπαράσταση απαισιόδοξων διαλογισμών.
Σειρά τώρα έχουν οι συνταξιδιώτες νεανίδες να βρεθούν στο στόχαστρο της απεγνωσμένης αναζήτησης της ματαιοδοξίας μου. Δυστυχώς για μένα και σαφώς ευτυχώς για τα χαρούμενα πρόσωπα των ξέγνοιαστων νιάτων, η ελληνική εκδοχή της οικονομικής κρίσης δεν εχει βρεί την έκφρασή της, όσο και να προσπαθώ πασχίζοντας να ανακαλύψω κάποια ένδειξη στα αρυτίδωτα μέτωπά τους, κάποιο νευρικό παιχνίδισμα των δαχτύλων, ένα ακούσιο τρεμούλιασμα της ράχης, ένα αφηρημένο βλέμμα να πλανάται στο απέραντο γαλάζιο του αιγαίου.
Μου είναι τουλάχιστον αδιανόητο να αποδεκτώ ότι τόσοι χαρωποί άνθρωποι διέφυγαν ατσαλάκωτοι απ΄τις δοκιμασίες και τα εμπόδια που φροντίζει η ελληνική πολιτεία με ευλάβεια να τους τοποθετεί σε κάθε τους βήμα προς την πρόοδο και την εκπλήρωση των φιλοδοξιών τους. Διερωτώμαι εαν αυτή η ανεξίτηλη ζωηράδα πηγάζει απ’την αισιοδοξία της νεότητας ή είναι ένα κληροδότημα ελληνικής προέλευσης για την ίαση της απαισιοδοξίας.
Εξακολουθώ μάταια να ρίχνω ματιές πριν παραιτηθώ απ΄την εμμονή του επιχειρήματός μου να βρω την ένδειξη, στις παρεΐστικες συζήτησεις και στα φιλικά πειράγματα. Τα μόνα όμως άγχη περιπλέκονται γύρω από το πως οι κοπέλες θα μοιράσουν τα δωμάτιά τους, ποιος θα οδηγήσει το αυτοκίνητο του γυρισμού από την νυχτερινή διασκέδαση και την αδικία της γυναικείας φύσης που απέφερε μια απρόσμενη αδιαθεσία που δεν είναι όμως ικανή να αμαυρώσει τις ιδανικές καλοκαιρινές διακοπές.
Ίσως να έχω χάσει το στοίχημα της ματαιοδοξίας μου αλλά θα μπορούσα να αποδεχτώ πληγώνοντας τον εγωισμό μου, ότι οι κορασίδες και νεανίες ταξιδιώτες, μου έδωσαν λίγο να πιώ από το καταπραυντικό ελιξήριό τους. Αποφάσισα ότι οι δικοί μου προβληματισμοί σε αυτές τις διακοπές θέλω να περιορίζονται στο γεγονός ότι το ροχαλητό μου θα κρατάει ξύπνιες τις συγκάτοικούς μου, το πόσο ενοχλητικός θα είναι ο ιδρώτας μου για τους συνεπιβάτες μου στο ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο και ποια θα είναι η στρατηγική μου για να αποφύγω να είμαι οδηγός στις βραδυνές μας εξορμήσεις. Στο μυαλό μου ήρθε η διατύπωση μιας πρώην φίλης μου, που αρχικά απέρριψα με μια δόση υπεροψίας, ότι είναι ευτυχισμένη κάνοντας πράγματα απλά και καθημερινά. Αυτό θα είναι το «moto» μου για την καλοκαιρινή μου απόδραση απ΄τον αφόρητο σχεδιασμό και προγραμματισμό που έχω δομήσει για την τρίτη δεκαετία της ζωής μου.
Μάνος....
No comments:
Post a Comment